มนุษย์เรารู้จักการปลูกอ้อยเพื่อบริโภคมาตั้งแต่โบราณ โดยในช่วงประมาณ 6,000 ปีก่อนคริสตกาล ในเกาะนิวกินี มีการปลูกอ้อยเคี้ยวหรือทำเป็นน้ำอ้อยเพื่อบริโภค หลังจากนั้นในราวประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล การเพาะปลูกอ้อยได้กระจายไปสู่อินเดีย และเริ่มมีการพัฒนาวิทยาการการผลิตน้ำตาลจากน้ำอ้อย ซึ่งถูกเผยแพร่ไปสู่ จีน เปอร์เซีย แอฟริกาเหนือ และกระจายเข้าสู่ยุโรปในช่วงศตวรรษที่ 11 ซึ่งน้ำตาลได้ผสมกลมกลืนในวัฒนธรรมของผู้คนในชาติต่างๆ มีการใช้ในงานประเพณี พิธีกรรมทางศาสนา และเป็นยารักษาโรค โดยในช่วงกว่า 400 ปีต่อมา น้ำตาลได้กลายเป็นเครื่องเทศพิเศษซึ่งชนชั้นสูงเท่านั้นที่ซื้อหาบริโภคได้

และหลังจากที่โคลัมบัสได้ค้นพบดินแดนแห่งโลกใหม่ (อเมริกาใต้) ในปี ค.ศ. 1423 โดยนำอ้อยไปเพาะปลูกในดินแดนดังกล่าวด้วย วิทยาการในการผลิตน้ำตาลได้มีการพัฒนาให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำให้น้ำตาลกลายเป็นสินค้าที่มีราคาถูกลง ผู้คนสามารถจับจ่ายซื้อหาได้ และชาวยุโรปได้ทำการปลูกอ้อยกระจายทั่วบริเวณหมู่เกาะแคริบเบียน อเมริกาใต้ โดยใช้ทาสจากแอฟริกาเป็นแรงงานในไร่อ้อยและโรงหีบอ้อย เพื่อผลิตน้ำตาลเป็นสินค้าส่งออกไปประเทศต่างๆ

ในปัจจุบัน มากกว่า 120 ประเทศที่มีการปลูกอ้อยเพื่อผลิตน้ำตาลเพื่อใช้บริโภคและเป็นสินค้าส่งออก การผลิตน้ำตาลจากอ้อยและบีทจึงเป็นอุตสาหกรรมการเกษตรที่มีบทบาทสำคัญต่อการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของประเทศต่างๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นประเทศกำลังพัฒนา และน้ำตาลยังเป็นสินค้าโภคภัณฑ์ที่จำเป็นต่อการบริโภคของประชากรโลก โดยเป็นสารความหวานที่ให้พลังงานราคาถูก นอกจากนี้ ทั้งอ้อยและบีทเป็นพืชอาหารและพลังงาน ที่เป็น “Sustainable crops” สามารถเจริญเติบโตได้ดีในภูมิภาคต่างๆ ของโลก โดยใช้ปุ๋ยหรือสารเคมีน้อย อีกทั้ง เศษ กาก ใบอ้อย และบีท รวมทั้งผลพลอยได้จากการผลิตน้ำตาลยังสามารถใช้เป็นสารอินทรีย์ในการปรับปรุงบำรุงดินให้อุดมสมบูรณ์

น้ำตาล หรือซูโครส ประกอบด้วยโมเลกุลคู่ของกลูโคสและฟรุคโตส ซึ่งเป็นสารอาหารจำเป็นที่ให้พลังงาน โดยกระบวนการเผาผลาญอาหารของร่างกาย จะสร้างเอ็นไซน์เพื่อใช้ย่อยสลายซูโครส เป็นกลูโคส นำเข้าสู่กระแสเลือดหล่อเลี้ยงเนื้อเยื่อสำหรับใช้เป็นพลังงานต่อไป ขณะเดียวกัน ร่างกายของเราจะขับสาร Insulin เพื่อควบคุมปริมาณกลูโคสส่วนเกินในเลือดให้สมดุล (ที่มา Nutrition–enhancing agriculture and food systems, Contribution to FAO on-line discussion forum from World Sugar Research Organization)

จากการศึกษาทางชีววิทายา อาจเป็นไปได้ว่า โดยธรรมชาติแล้ว ยีนของมนุษย์สืบทอดความรู้สึกความหวานมาจาก ลิง หรือมนุษย์วานร ที่เป็นบรรพบุรุษของมนุษย์ในปัจจุบัน โดย ลิง และมนุษย์ดึกดำบรรพ์ดำรงชีพด้วยการกินพืช ผัก ผลไม้ที่มีรสหวาน ดังนั้น คนเราจึงชอบน้ำตาลหรือของที่มีรสหวานตั้งแต่วัยเด็กโดยธรรมชาติ นอกจากนี้ รสหวานจากน้ำตาลยังเป็นตัวกระตุ้นให้สมองสร้างความรู้สึกสดชื่น มีความสุข หรือกระตุ้นจุดหรรษา (Pleasure center) ของร่างกายนั้นเอง

อย่างไรก็ดี น้ำตาลมักถูกมองว่าเป็นตัวร้ายที่เป็นพิษต่อสุขภาพ โดยแพทย์ นักโภชนาการ และผู้เชี่ยวชาญบางกลุ่ม ให้เหตุผลว่า การบริโภคน้ำตาล โดยเฉพาะสารให้ความหวานประเภท High fructose corn syrup (HFCS) เป็นตัวกระตุ้นร่างกายให้เกิดความหิว เหมือนกับยาเสพติดที่กระตุ้นให้เกิดความอยากที่จะบริโภคอาหารมากขึ้น อันส่งผลให้เกิดความเสี่ยงต่อการเป็นโรคอ้วน โรคเบาหวาน โรคหัวใจ ที่เป็นโรคยอดฮิตในปัจจุบัน ในขณะที่นักวิทยาศาสตร์และนักโภชนาการ บางกลุ่ม มีความเห็นตรงกันข้ามว่า น้ำตาลและ HFCS มิได้เป็นต้นเหตุให้เกิดโรคต่างๆ ดังกล่าว แต่เกิดจากความไม่สมดุลในการบริโภคอาหารของเราต่างหาก การบริโภคสารอาหารอย่างใดอย่างหนึ่งมากเกินไป ย่อมก่อให้เกิดโทษต่อสุขภาพได้ เราต้องรู้จักในการเลือกอาหารที่เป็นประโยชน์และหลากหลาย เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารที่จำเป็นอย่างครบถ้วน สมดุล และลด/เลิกกินอาหารที่มีไขมันสูง อาหารรสเค็ม รสจัด และที่สำคัญต้องกินอาหารอย่างพอดี พอเพียง มีการออกกำลังกาย เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้เราปราศจากโรค (ที่มา http: blogsscientifiamerican.com//brainwaves/ 2013/07/15/is-sugar-really-toxic-sifting-through-the-evidences)

ดังนั้น การกินเพื่อสุขภาพต้องรู้จักกินอย่างพอดี พอเพียง หมั่นออกกำลังกายอยู่เสมอ ทำจิตใจให้ผ่องใส และรักษาร่างกายให้แข็งแรง นั่นแหละเป็นวิธีป้องกันโรคที่ถูกต้อง